Spójrz na mnie, to typowa powieść z happy endem. Dodanie wątku kryminalnego w tło obyczajowe spowodowało to, iż powieść nie stała się „ciastkiem z wielką ilością lukru z dodatkiem kandyzowanej wisienki”. Miałem pewne obawy, czy udźwignę taki kaliber słodkości, jakimi są powieści Sparksa. Oczywiście, pióro autora się nie zmieniło, i w niektórych momentach przemycił on swoje zdania, wyrażenia, sformułowania będące jego wizytówką a wzmagające u mnie potrzebę odłożenia książki na kilka chwil. Powieści Sparksa już takie są. Albo się je polubi albo nie. Trzeba spróbować aby się przekonać. Omijając wątki typowe jak z taniego romansu, trzeba przyznać, że jest w formie literackiej. Wielkie ukłony za ilość wydanych powieści.
Spójrz na mnie troszkę odbiega od pozostałych. „Kryminał” będący filarem powieści nadał jej nietuzinkowego wyglądu. Oczywiście, daleko mu do rasowego suspensu aczkolwiek czyta się dobrze. Oczami wyobraźni widziałem głównych bohaterów goniących za tym „złym”, rozwiązujących tajemniczą zagadkę prześladowania głównej bohaterki. Jak serialowa para Mulder i Scully z Archiwum X. Zabrakło mi jeszcze tylko ufoludków lądujących na plaży. On – zbuntowany mężczyzna, naładowany negatywnymi emocjami, które rozładowuje w walkach MMA, a ona – cicha myszka karierowiczka, pracująca w prosperującej firmie prawniczej. Pewne wydarzenia połączą ich drogi.
Muszę przyznać, że Sparks odciął się od schematu, który uprawia przez dobrych kilka lat w swoich książkach. Romanse zalatujące pewną dozą infantylności nawet zagorzałemu czytelnikowi w pewnym momencie po prostu się znudzą. Spójrz na mnie to nie jest powieść zadowalająca mnie w pełni. Aczkolwiek kupuję ją w całości. Momentami miałem ambiwalentne uczucia. Czasami główni bohaterowie stawali się w moich oczach „ciapowaci” do n-tej potęgi ale w gruncie rzeczy, to powieść w której finał mnie zaskoczył. Dobro zwyciężyło i żyli długo szczęśliwie. A przecież w powieść (bajce) o to chodzi.
JP
passionforbooks blog 